آئین مستان

اول شهید راه حیدرم من

هم سنگر زهرای اطهرم من

محسن شهیدم به زهرا امیدم

ای اهـل عالم ای اهل عالم

سنگـر مـن سینـه ی مادرم بود

فقـط در و دیـوار یاورم بود

میزدم بال و پر بر دفاع پدر

ای اهـل عالم ای اهل عالم

نالـه ی نشینـده ز دل کشیـدم

قاتل خود را عاقبت ندیـدم

یـاور مـادرم کشتـه ی حیدرم

ای اهـل عالم ای اهل عالم

یکه آیه از سوره ی کوثرم من

ای اهل عالم ای اهل عالم

منم منـم روز جــزا بـر همـه

وسیلــه شفــاعت فـاطمــه

رو کنم به محشر روی دست مادر

ای اهل عالم ای اهل عالم

شــد پیشتــر از لحظــه ی ولادت

در راه دیـن نصیـب مـن شهـادت

قسمتم چنین بود راه من همین بود

ای اهل عالم ای اهل عالم

در صــدف عفـاف، گوهرم من

همسنگــر علــیِّ اصغــرم من

او به دست پدر من آغوش مادر

ای اهل عالم ای اهل عالم

گلی که فصل خزان بر دمید، محسن بود

گلی که رنگ چمن را ندید، محسن بود

گل همیشه بهار علی، که از بیداد

چو غنچه جامه به پیکر درید، محسن بود

کنار خانه‏ ی زهرا، یگانه سربازی

که شد به راه ولایت شهید، محسن بود

یگانه‏ ی طفل شهیدی که چشم مادر هم

شد از نظاره‏ ی او نا امید، محسن بود

یگانه طفل شهیدی که کس نمی‏داند

ز بعد قتل، کجا آرمید، محسن بود

یگانه رهسپر راه عشق کز منزل

جدا نگشته به منزل رسیده، محسن بود

یگانه مرغ پر و بال بسته‏ یی کآخر

ز آشیانه ‏ی سوزان پرید، محسن بود!

تو خون ز دیده موید بریز و بازگوی

گلی که رنگ چمن را ندید، محسن بود